امید همیشه گم نمی‌شود، گاهی فقط زیر خاکستر پنهان می‌ماند. این مراقبه، بادی‌ست آرام برای کنار زدن آن خاکستر، تا دوباره نوری، خودش را نشان دهد.

گاهی معنا نمی‌میرد، فقط صدایش ضعیف می‌شود. در لابه‌لای تکرارها، خاموش می‌نشیند و منتظر می‌ماند. این مراقبه، تلاشی‌ست برای شنیدن همان صدای آرامی که مدتی‌ست خودت را با آن گم کرده‌ای.

گاهی حس‌ها خاموش می‌شن، بی‌آن‌که بدونی کی. نه شاد می‌شی، نه غمگین؛ فقط می‌گذری. این مراقبه، دستی‌ست آرام برای لمس دوباره‌ی زندگی، نه با هیجان، که با حضور.

جنگ که تمام می‌شود، صداها قطع نمی‌شوند. بدن برمی‌گردد، اما ذهن هنوز در میدان مانده. این مراقبه، فرصتی‌ست برای آشتی با آن چیزی که پس از جنگ، در درون تو باقی مانده است.

وقتی شب‌ها با چشم‌های باز در تاریکی دراز می‌کشی و خواب، از تو دور می‌مونه، وقتی ذهن، خاموش نمی‌شه و رؤیاها جاشو به کابوس می‌دن این مراقبه، پناهی‌ست برای آرام‌ کردن ذهن و آغوشی برای خواب‌آلودگی.

گاهی آینده شبیه مهی غلیظ می‌شه که هر قدم توش ترسناکه. این مراقبه، پناهی‌ست برای وقت‌هایی که ناامنی درونی‌ت پررنگ می‌شه و نمی‌دونی قراره چی بشه. نه برای پیش‌بینی آینده، بلکه برای ایستادن با شهامت در اکنون.

وقتی بدنت دیگر آشنا نیست، گم‌گشته‌ای در خانه‌ی خود می‌شوی. این مراقبه، تلاشی‌ست برای ترسیم دوباره‌ی پیوندی که زمانی ساده و بی‌تردید بود پیوند با بدنی که هنوز هست، اما دیده نمی‌شود.

گاهی حس می‌کنی زندگی داره از دستت در می‌ره، انگار فرمان دست تو نیست. این مراقبه، صدای همون نیروییه که یادت می‌ندازه کنترل همیشه درون تو بوده. نه با زور، نه با فرار—فقط با دیدن، درک کردن و رها شدن. یک سفر آرام، برای پس گرفتن قدرتی که هیچ‌وقت واقعاً از دست نرفته بود.