خواب که قرار بود پناه باشه، حالا خودش به تهدیدی شبانه تبدیل شده.

ذهن، با تمام افکار نیمه‌کاره، تو را تا تخت همراهی می‌کند و رهایت نمی‌کند.

کابوس‌ها، نه همیشه وحشتناک، ولی همیشه بی‌رحم‌اند—آرامش را پاره‌پاره می‌کنند و سحر را با خستگی آغاز می‌کنند.

این مراقبه، دعوتی‌ست به خاموشیِ آرام ذهن. نه با اجبار، نه با دارو؛ بلکه با صدایی که یادآور حضور توست در دل شب.

تمرینی‌ست برای بازآفرینی پیوندی امن با خواب و شب.

تا کابوس اگر آمد، پناهی داشته باشی—و اگر نیامد، آرامشی بی‌قید در آغوش تاریکی.