وقتی بدنت دیگر آشنا نیست، گم‌گشته‌ای در خانه‌ی خود می‌شوی. این مراقبه، تلاشی‌ست برای ترسیم دوباره‌ی پیوندی که زمانی ساده و بی‌تردید بود پیوند با بدنی که هنوز هست، اما دیده نمی‌شود.

گاهی حس می‌کنی زندگی داره از دستت در می‌ره، انگار فرمان دست تو نیست. این مراقبه، صدای همون نیروییه که یادت می‌ندازه کنترل همیشه درون تو بوده. نه با زور، نه با فرار—فقط با دیدن، درک کردن و رها شدن. یک سفر آرام، برای پس گرفتن قدرتی که هیچ‌وقت واقعاً از دست نرفته بود.

گاهی معنا نمی‌میرد، فقط صدایش ضعیف می‌شود. در لابه‌لای تکرارها، خاموش می‌نشیند و منتظر می‌ماند. این مراقبه، تلاشی‌ست برای شنیدن همان صدای آرامی که مدتی‌ست خودت را با آن گم کرده‌ای.