امید همیشه گم نمی‌شود، گاهی فقط زیر خاکستر پنهان می‌ماند. این مراقبه، بادی‌ست آرام برای کنار زدن آن خاکستر، تا دوباره نوری، خودش را نشان دهد.

گاهی حس‌ها خاموش می‌شن، بی‌آن‌که بدونی کی. نه شاد می‌شی، نه غمگین؛ فقط می‌گذری. این مراقبه، دستی‌ست آرام برای لمس دوباره‌ی زندگی، نه با هیجان، که با حضور.

گاهی آینده شبیه مهی غلیظ می‌شه که هر قدم توش ترسناکه. این مراقبه، پناهی‌ست برای وقت‌هایی که ناامنی درونی‌ت پررنگ می‌شه و نمی‌دونی قراره چی بشه. نه برای پیش‌بینی آینده، بلکه برای ایستادن با شهامت در اکنون.