مدت‌هاست فقط "هستی"، اما "زندگی" نمی‌کنی.

نه لذت می‌بری، نه درد واقعی حس می‌کنی—همه‌چیز انگار لایه‌ای نازک از عبور بی‌احساسه.

بی‌حسی، گاهی از خستگی میاد، گاهی از محافظت در برابر رنج… و گاهی فقط از تکرار.

این مراقبه دعوتی‌ست برای بازکردن پنجره‌ای کوچک،

تا هوا، نور، صدا، و حتی اندوه، دوباره واردت بشن.

نه برای فشار آوردن، نه برای تغییر فوری—فقط برای بودن در کنار احساسی که شاید مدت‌هاست سرکوب شده.

بازگشت به زندگی، از همین لحظه شروع می‌شه:

جایی که فقط نگاه می‌کنی، نفس می‌کشی، و اجازه می‌دی احساساتت کم‌کم برگردن.

• نه به شکل گذشته، بلکه با رنگ و دمایی تازه.