جنگ، همیشه با اسلحه نیست.

گاهی روزها در سکوت می‌جنگی، شب‌ها با کابوس بیدار می‌مانی، و هیچ‌کس نمی‌فهمد هنوز تمام نشده.

اضطراب بعد از جنگ، زخمی‌ست که دیده نمی‌شود اما لحظه‌به‌لحظه، نفس را تنگ می‌کند.

این مراقبه، نه برای پاک‌کردن خاطره‌هاست و نه برای فراموشی؛

بلکه برای پذیرفتن اینکه آن‌چه گذشته، بخشی از توست، اما تمامِ تو نیست.

تمرینی‌ست برای آرام‌کردن ذهنی که هنوز آماده‌ی فرار یا حمله است؛

و بدنی که هنوز فکر می‌کند خطر در کمین است، حتی وقتی همه‌چیز امن شده.

اینجا، قدمی کوچک برای برگشتن به خودت برمی‌داری آرام، بدون عجله، و بدون انتظار برای بی‌نقص شدن.