وقتی بدنت دیگر آشنا نیست، گم‌گشته‌ای در خانه‌ی خود می‌شوی. این مراقبه، تلاشی‌ست برای ترسیم دوباره‌ی پیوندی که زمانی ساده و بی‌تردید بود پیوند با بدنی که هنوز هست، اما دیده نمی‌شود.

گاهی آینده شبیه مهی غلیظ می‌شه که هر قدم توش ترسناکه. این مراقبه، پناهی‌ست برای وقت‌هایی که ناامنی درونی‌ت پررنگ می‌شه و نمی‌دونی قراره چی بشه. نه برای پیش‌بینی آینده، بلکه برای ایستادن با شهامت در اکنون.

امید همیشه گم نمی‌شود، گاهی فقط زیر خاکستر پنهان می‌ماند. این مراقبه، بادی‌ست آرام برای کنار زدن آن خاکستر، تا دوباره نوری، خودش را نشان دهد.