نه همیشه ناامیدیم، نه همیشه امیدوار.

گاهی فقط بین این دو حالت، معلق مانده‌ایم، نه دل بریدیم، نه دل بستیم.

خستگی، تکرار، شکست یا حتی گذر بی‌دلیل زمان،

کافی‌ست تا امید آرام‌آرام رنگ ببازد، بی‌آن‌که متوجه شویم.

این مراقبه ساخته شده تا به جای «ساختن» امید، آن را به یاد بیاورد.

تا لحظه‌ای درنگ کنیم و با خودمان بنشینیم. نه برای قوی بودن، نه برای تغییر دنیا،

بلکه فقط برای لمس دوباره‌ی جرقه‌ای کوچک که در دل تاریکی هنوز زنده است.

شاید هنوز همه‌چیز درست نشده باشد،

اما همین که تو هنوز اینجایی، یعنی امید، جایی درونت باقی مانده است.