گاهی حس می‌کنی زندگی داره از دستت در می‌ره، انگار فرمان دست تو نیست. این مراقبه، صدای همون نیروییه که یادت می‌ندازه کنترل همیشه درون تو بوده. نه با زور، نه با فرار—فقط با دیدن، درک کردن و رها شدن. یک سفر آرام، برای پس گرفتن قدرتی که هیچ‌وقت واقعاً از دست نرفته بود.

وقتی شب‌ها با چشم‌های باز در تاریکی دراز می‌کشی و خواب، از تو دور می‌مونه، وقتی ذهن، خاموش نمی‌شه و رؤیاها جاشو به کابوس می‌دن این مراقبه، پناهی‌ست برای آرام‌ کردن ذهن و آغوشی برای خواب‌آلودگی.

گاهی آینده شبیه مهی غلیظ می‌شه که هر قدم توش ترسناکه. این مراقبه، پناهی‌ست برای وقت‌هایی که ناامنی درونی‌ت پررنگ می‌شه و نمی‌دونی قراره چی بشه. نه برای پیش‌بینی آینده، بلکه برای ایستادن با شهامت در اکنون.